Rozdział 3

- Wstawaj, śpiochu! - krzyknęła przyjaciółka, która wparowała do mojego pokoju.

         Coś tam mruknęłam i odwróciłam się na drugi bok, po czym naciągnęłam poduszkę na głowę. Starałam się nie słuchać Melissy, która ta coraz głośniej mówiła, a teraz chyba raczej już krzyczała i się śmiała. Nagle ściągnęła ze mnie poduszkę.

- Co, chcesz się spóźnić na rozmowę z zapewne przystojnym i miłym mężczyzną? – zaśmiała się. – Kochana, 9:40 – gdy dotarł do mnie sens jej słów, zerwałam się natychmiast z łóżka.

- A chciałam wstać o 8! – jęknęłam. – Teraz muszę wszystko robić w pośpiechu – wytłumaczyłam.

- Spokojnie, jeśli chodzi o śniadanie to czeka na dole w jadalni – powiedziała.

- Jesteś kochana! – przytuliłam przyjaciółkę, a ta się zaśmiała.

- Dobra, lepiej idź się szykować, bo naprawdę się możesz spóźnić. Ty tak długo się zawsze szykujesz… - uśmiechnęła się do mnie i wyszła.

         Podeszłam do szafy, otworzyłam ją, a następnie zaczęłam się zastanawiać w co mogłabym się ubrać. Przez pięć minut, jak kompletna idiotka szukałam jakiegoś odpowiedniego ubioru. W końcu zdecydowałam się na białą, elegancką koszulkę, a do tego czarne jeansy. Wzięłam jeszcze swoją kosmetyczkę i w podskokach udałam się do łazienki, gdzie odbyłam poranne czynności.

          Już praktycznie gotowa zeszłam na dół, do jadalni i zjadłam kanapkę z szynką i serem, którą przygotowała mi Mel. W sumie zrobiła mi dwie, ale z nerwów nie byłam w stanie zjeść więcej. Tak właściwie to nie jem zbyt dużo, więc już po zjedzeniu jednej kanapki byłam najedzona.

         Chwilę porozmawiałam z przyjaciółką i stwierdziłyśmy, że lepiej wyjść wcześniej i już tam być, niż wyjść później i wtedy jest prawdopodobieństwo, że mogłabym się spóźnić, a tego nie chcę. Tak nie wypada.

         Droga nie zajęła nam sporo czasu, wręcz mogłabym powiedzieć, że trwała jakieś dziesięć minut. Stanęłyśmy pod kawiarnią. Mel przytuliła i życzyła mi powodzenia, a na końcu, gdy już odchodziła to zaśmiała się. Chciałam się jej zapytać o co jej chodzi, ale szybko ruszyła w stronę centrum handlowego, w którym ona miała przebywać, gdy ja będę na spotkaniu.

         Wzięłam głęboki wdech i wydech.

         Weszłam do środka.

         Nie było dużo ludzi, wręcz przeciwnie. Spodziewałam się zatłoczonego miejsca, a tu proszę. Może nawet i lepiej. Wydaje mi się, że to przez tę godzinę – po prostu za wcześnie.

         Zaczęłam się rozglądać, ale w kawiarni były same kobiety. Żadnej płci przeciwnej. Spojrzałam na zegarek w telefonie, który wskazywał 10:45, więc jest jeszcze trochę czasu.

         Postanowiłam, że nie będę tak stać i usiądę. Usiadłam trochę dalej od wejścia  tyłem do drzwi, także nie widziałam kto wchodzi, a kto wychodzi.

         Bardzo się denerwowałam, co nie sprzyjało na moją korzyść.

         Wzięłam telefon do ręki, którego wcześniej położyłam na stole i zaczęłam przeglądać Instagrama.

         Nagle usłyszałam jak ktoś odsuwa krzesło przy stoliku, przy którym siedziałam.

         Podniosłam wzrok i moim oczom ukazał się nie kto inny jak Neymar da Silva Santos Junior. Tego, którego nie lubię. A nawet bardzo nie lubię. Jedynego zawodnika FC Barcelony, którego nie lubię. Od razu go rozpoznałam. Uśmiechał się do mnie, jednak ja tego nie odwzajemniałam. Byłam w szoku. W głowie miałam masę pytań. Co on tu robi? Dlaczego się do mnie uśmiecha? Dlaczego stoi przy moim stoliku? Czy coś  ode mnie chce?

          Schowałam telefon do kieszeni i ponownie spojrzałam na piłkarza.

- Przepraszam bardzo, ale czy… pan nie pomylił się czasem? – spytałam, starając się, aby zabrzmiało to grzecznie.

         On cały czas się uśmiechał.

- Czyli to nie pani się ze mną wczoraj umawiała na rozmowę w sprawie pracy…? – zapytał.

         Czy ja dobrze zrozumiałam? Wychodzi na to, że to z nim wczoraj rozmawiałam! I to u niego mam pracować? U niego?! Jako opiekunka dla… Daviego.

         Jednak nie mogłam się z tego wycofać. To znaczy – na pewno bym to zrobiła, gdybym miała jakieś wyjście. A tak? Muszę mieć jakąś pracę, a w dzisiejszych czasach trudno ją zdobyć, więc nie należy marnować żadnej okazji.

- Tak, to ja – przyznałam.

- Co pani sobie życzy do picia? – spytał, spoglądając na mnie przyjaźnie.

- Dziękuję bardzo, ale nic – powiedziałam, znowu starałam się, aby ton mojego głosu był odpowiedni.

         Piłkarz stwierdził, że możemy przejść do omawiania tego i owego. Powiedział mi, że najpierw muszę spędzić dzień z jego synkiem, tak na próbę. Tłumaczył mi, że Davi miał już tyle opiekunek i na każdej z nich się zawiódł, więc chce mieć pewność, że jego syn będzie w dobrych rękach. Powiedział mi wszystko co i jak. Miałam się zjawić jutro rano o 8 w jego domu.

Wymieniliśmy się numerami, bo wiadomo – w razie czego należy się ze sobą kontaktować.

Wyjaśnił mi jeszcze jak dojechać do jego domu. Okazało się, że to niedaleko, bo pięć minut spacerkiem, więc się ucieszyłam, że będę miała blisko.

Podziękowałam piłkarzowi. Powiedziałam krótkie „do widzenia” i wyszłam z kawiarni.

         Ruszyłam w stronę centrum handlowego, w którym znajdowała się przyjaciółka. W między czasie zadzwoniłam do niej, że już wyszłam i idę w stronę tego centrum.

         Oczywiście – gdy tylko mnie zobaczyła, podbiegła i zaczęła o wszystko wypytywać. Uzgodniłam z nią, że porozmawiamy w domu. Ona się zgodziła, ale widziałam po niej, że już nie może się doczekać.

- No, to opowiadaj – powiedziała, gdy ledwo co usiadłam na kanapie, a ona obok mnie.

- Cały czas jestem w szoku, bo… - przerwałam i na nią spojrzałam. – Wiem, że mnie wyśmiejesz, ale nie uwierzysz u kogo będę prawdopodobnie pracować.

- No, u kogo? – spytała.

- Neymar da Silva Santos Junior? Kojarzysz?

- Pewnie! Przystojny, z ślicznymi brązowymi oczami Brazylijczyk, który ci się kiedyś podobał – zaśmiała.

         I nadal podoba – pomyślałam.

- Po tym co zrobił… Przestałam go lubić.

- Nessa, on tego nie zrobił tobie – powiedziała.

- Wiem – wywróciłam oczami.

         Do wieczora czas zleciał mi szybko i przyjemnie. Akurat siedziałyśmy na kanapie i opowiadałyśmy sobie różne historie – i te śmieszne, i te straszne.

         Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Melissa uśmiechnęła się i pobiegła otworzyć drzwi. Doskonale wiedziałam, że to jej chłopak.

         Po chwili przyjaciółka wróciła z towarzyszem. I po raz kolejny dzisiejszego dnia byłam w szoku. Chłopakiem Mel okazał się być Marc Bartra! Nie, no! Czy coś jeszcze mnie dzisiaj zaskoczy? Być może.

         Akurat Marca bardzo uwielbiałam, więc nie byłam jakoś skrępowana jego obecnością czy coś.

Mel nas sobie przedstawiła. Już po chwili cała nasza trójka siedziała na kanapie. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się. I w pewnym momencie coś sobie pomyślałam.

- Melissa?

- Tak?

- Wiedziałaś o tym, że idę na spotkanie z Neymarem, prawda? – spytałam, choć znałam odpowiedź na to pytanie.

- Prawda – ona i Marc się zaśmiali.

         Wieczór spędziłam bardzo miło w towarzystwie mojej najlepszej przyjaciółki i jej chłopaka.

Byłam już trochę zmęczona, więc oznajmiłam im, że idę spać.

         Poszłam na górę, do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i udałam się do swojego pokoju. Położyłam się na łóżku i przykryłam starannie kołdrą. Powieki same zaczęły mi się zamykać – ze zmęczenia, więc nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

----------------------------------

I jak Wam się podoba rozdział 3?

Bardzo proszę o komentarze <3

Rozdział 2

         „Gdzie ona jest?” – myślałam sobie, czekając na nią od dobrej godziny na lotnisku, rozglądając się dookoła.

         Przecież miała na mnie czekać. A co jeśli nie przyjdzie? Nie, na pewno za chwilę się pojawi.

Cóż, lot samolotem trochę mi się dłużył. Przez cały czas miałam słuchawki na uszach i słuchałam muzyki. I oczywiście rozmyślałam. O tym co mnie czeka. Miałam nadzieję, że to coś dobrego.

         W końcu ją zobaczyłam, w tym samym momencie kiedy ona mnie. Nic, a nic się nie zmieniła. Pomachałam jej i zaczęłam biec w jej stronę, a przyjaciółka w moją. Przytuliłam ją mocno do siebie, a następnie pocałowałam ją w policzek na przywitanie.

- Hej, Melissa! Jak ja cię dawno nie widziałam! Ale się zmieniłaś – zaśmiałam się, a ona mi zawtórowała.

- Hej, Nessa. Wydaje mi się, że wieki temu się widziałyśmy.

- Też mi się tak wydaje – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- U mnie się trochę pozmieniało, u ciebie za pewno też, więc dzisiaj urządzimy sobie babski wieczór.

- Jestem za tym jak najbardziej – uśmiechnęłam się do niej, a ona odwzajemniła uśmiech.

         Wyszłyśmy i udałyśmy się w stronę jej samochodu. Czarnego volvo. Muszę przyznać, że bardzo mi się spodobał. Przyjaciółka otworzyła bagażnik, a ja włożyłam tam moją ogromną walizkę. Następnie wsiadłyśmy do pojazdu i ruszyłyśmy z piskiem opon. Podczas drogi, Mel włączyła muzykę, a że lubię śpiewać (chociaż nie mam talentu i doskonale o tym wiem) i tańczyć, od razu zaczęłam robić te dwie rzeczy, a przyjaciółka śmiała się na całego ze mnie, lecz po krótkiej chwili dołączyła do mnie, jednak musiała się skupić na drodze, więc nie robiła tego aż tak, że tak powiem energicznie, jak ja.

         Nim się obejrzałam, Melissa zaparkowała pod piękną willą. Wysiadłyśmy z samochodu, wyjęłam z bagażnika swoją walizkę, przyjaciółka w tym czasie otworzyła bramę i razem weszłyśmy na teren jej posesji, potem otworzyła drzwi od swojego domu. Stanęłam jak wryta. W domu było jeszcze piękniej niż na zewnątrz. Melissa się tylko zaśmiała i przewróciła oczami, po czym gestem ręki zachęciła mnie, abym weszła do środka. Tak też zrobiłam.

         Nagle do przedpokoju wbiegł jakiś pies – doberman. Ponoć rasa ta jest naprawdę groźna, choć ja uważam inaczej, że to wszystko zależy od tego, jak właściciel wychowa swojego psa. Przykład? Ten uroczy psiak, mojej przyjaciółki, który merdał ogonkiem i skakał to na właścicielkę, to na mnie. Cieszył się. A że bardzo uwielbiam zwierzęta, od razu zaczęłam go głaskać, jednak psiak szybko uciekł. Trochę byłam zdziwiona, lecz po chwili wrócił, a w pysku trzymał piłeczkę i mi ją rzucił. Zaśmiałam się, po czym rzuciłam mu ją.

- Jak się wabi? – spytałam przyjaciółki.

- Diego – odpowiedziała. – Dobra, Diego, zostaw ją w spokoju. Ona przyleciała do mnie, nie do ciebie – zaśmiałyśmy się. – Chodź, pokażę ci twój pokój.

         Złapałam za rączkę od walizki i ruszyłam za przyjaciółką. Gdy stanęłyśmy pod wielkimi schodami, przełknęłam głośno ślinę.

- Pomogę ci z tą walizką – zaoferowała się Melissa.

- Dzięki.

         Wspólnymi siłami jakoś po chwili byłyśmy już na górze i stałyśmy pod drzwiami od – zapewne – mojego pokoju.

- Zostawię cię na chwilę samą, ty się w tym czasie rozpakuj i jak to zrobisz, wtedy zejdź do mnie na dół – powiedziała.

- Okej – przyjaciółka poszła na dół, a ja otworzyłam drzwi i weszłam do pokoju, który był śliczny.

         Ściany były koloru beżowego, po lewej stronie stał telewizor, niedaleko tego urządzenia, po tej samej stronie była szafa, po prawej stronie znajdowało się ogromne łóżko, a na wprost, gdy weszło się do pokoju, było wielkie okno, z którego był przepiękny widok. Wszystko do siebie pasowało, aż chciało się przebywać w tym pomieszczeniu.

         Zaczęłam się rozpakowywać. Nie powiem, trochę mi to zajęło, ale na całe szczęście już to zrobiłam i miałam przynajmniej z głowy.

         Zeszłam na dół i zaczęłam szukać przyjaciółki.

- Melissa?

- Tu jestem! – krzyknęła mi do ucha, stała za mną, a ja aż podskoczyłam.

         Cóż, to jak scena z horroru.

- Ale mnie przestraszyłaś! – odruchowo złapałam się za serce. – Nie rób tak nigdy więcej – powiedziałam, a przyjaciółka się zaśmiała. – Chcesz żebym dostała zawału? – spytałam, unosząc brew ku górze.

- Nie – spoważniała, ale zaraz po tym wybuchła śmiechem. - Dobra, chodźmy do salonu – zaproponowała, a ja przytaknęłam. – Chcesz coś do picia? – spytała, a ja usiadłam na kanapie.

- Sok, jeśli masz – odparłam, a Melissa wyszła z pomieszczenia. Ja w tym czasie rozglądnęłam się po jej ogromnym salonie, w którym tak samo – jak  w moim pokoju – aż chciało się przebywać.

         Po chwili przyjaciółka wróciła z dwiema szklankami soku pomarańczowego. Podała mi jedną z nich, a ja upiłam łyk i postawiłam szklankę na ławie. Mel zrobiła tak samo.

- Jutro masz to spotkanie, tak? – spytała, spoglądając na mnie.

- Tak – potwierdziłam.

- Denerwujesz się pewnie, co?

- I to jak – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Dlatego dziś pójdziemy na zakupy – oznajmiła.

- To wspaniale – uśmiechnęłam się. – Musimy nadrobić stracony czas.

- Oczywiście – w tym momencie zadzwonił telefon Melissy. – Przepraszam, muszę odebrać – wstała z kanapy i odeszła kawałek.

- Jasne, spoko – odparłam, a przyjaciółka odebrała.

- Tak, kochanie? – powiedziała.

         Że co? „Kochanie”? Czy ja o czymś nie wiem? Wygląda na to, że tak. Ale dlaczego mi nie powiedziała?

- Wiesz, przyleciała do mnie moja najlepsza przyjaciółka i chciałabym ci ją przedstawić, no i was zapoznać. Dzisiaj robimy sobie babski wieczór, ale co powiesz, abyś wpadł do nas jutro? Tylko, że tak wieczorem? Dobra, okej. Kocham cię. Pa! – rozłączyła się, odłożyła telefon na stolik i usiadła obok mnie na kanapie.

- Czy ja o czymś nie wiem? – uśmiechnęłam się do niej, a ona odwzajemniła uśmiech. – Mel?

- Właściwie to tak – zaśmiała się. – Cóż, nie mówiłam ci, bo dopiero co zaczęliśmy się spotykać – wyznała.

- No to w takim razie gratulację i życzę wam szczęścia, dużo miłości.

- Dzięki. To co robimy? – spytała. – Zakupy? – zaproponowała.

- Jasne.

         Na zakupy udałyśmy się do pobliskiej galerii. Spędziłyśmy kilka godzin. Przyznam, że dużo sobie kupiłam. A to bluzki, spodenki, buty na obcasie, lakiery do paznokci i inne rzeczy. Melissa także. Po udanych zakupach udałyśmy się na lody, a następnie na pizzę. Potem pojechałyśmy do domu i zrobiłyśmy sobie maraton filmowy, który trwał do pierwszej w nocy. Powiedziałam przyjaciółce, że jestem już zmęczona, a jutro rano muszę przecież wstać, żeby się uszykować na spotkanie. Mel powiedziała, że też idzie się już położyć. Postanowiłam, że jeszcze wezmę szybki prysznic. Melissa też. Ja zajęłam łazienkę u góry,  a ona na dole. Wzięłam ze swojego pokoju kosmetyczkę oraz piżamę i udałam się do łazienki.

         Nim się obejrzałam leżałam już w łóżku. Próbowałam zasnąć, ale jak na złość nie mogłam. Bardzo denerwowałam się jutrzejszym spotkaniem…

-------------------- 

I jak Wam się podoba rozdział 2?

Może jeszcze dziś napiszę rozdział 3, ale niczego nie obiecuję.

Bardzo proszę o komentarze, gdyż bardzo mnie one motywują :)

Rozdział 1

         Ze złością i kompletnym zrezygnowaniem rzuciłam gazetę za siebie. Westchnęłam głośno i schowałam twarz w dłonie.

- Nigdy nie znajdę tej pracy! – krzyknęłam sama do siebie.

         Dlaczego? Nie wiem. Może z bezradności?          

         Byłam już bardzo zmęczona tym wszystkim. Już od kilku dni szukam pracy. A tu? Nic, co by przyciągnęło moją uwagę.

         Nagle otworzyły się drzwi i do mojego pokoju weszła mama.

- Coś się stało? – spytała z troską. – Aż na dole było cię słychać – powiedziała, usiadła obok mnie na łóżku i przytuliła.

- Od kilku dni szukam pracy – oznajmiłam, a moja rodzicielka spojrzała na mnie – i nie mogę nic znaleźć.

- Ależ nie musisz szukać pracy, przecież… - przerwałam jej.

- Mamo, ale ja chcę. Od kilku miesięcy nie wychodzę z domu… Pewnie się domyślasz, że to przez mojego byłego chłopaka. I właśnie kilka dni temu postanowiłam, że dość. Dosyć tego siedzenia w domu i myśleniu o nim. Poza tym, chcę zarabiać na własne utrzymanie, jestem już dorosła – uśmiechnęłam się.

         Mama westchnęła i odwzajemniła uśmiech.

- Cóż, masz rację. Jesteś już dorosła, a przecież niedawno byłaś jeszcze małą dziewczynką.

- Oj, mamo – zaśmiałam się.

- Oczywiście, pomogę ci razem z tatą. Jeśli chcesz, dzisiaj wieczorkiem przy kawie i dobrym ciachu, pomogę ci szukać pracy – powiedziała, a ja byłam bardzo szczęśliwa, że mama zaoferowała mi swoją pomoc. Pozostało mi tylko czekać do wieczora.

 ***

- I co? Znalazłaś coś? – spytała mama.

         Westchnęłam.

- Nie, jeszcze nic nie znalazłam – mruknęłam, popijając kawę.

         Moja mama uśmiechnęła się.

- A ja tak - oznajmiła.

         Nie mogłam w to uwierzyć!

- Naprawdę? – spytałam z niedowierzaniem w głosie.

- Tak – potwierdziła. – Jakiś facet poszukuje opiekunki do dziecka. Tylko, że to aż… W Barcelonie…

         W Barcelonie… Zawsze chciałam tam polecieć, zobaczyć jak tam jest. A teraz mam jakby okazję. I mogę tam przecież zamieszkać. Spełniłyby się moje najskrytsze marzenia, ale…

         Właśnie. Zawsze jest jakieś „ale”.

         Ale mam przecież tu rodzinę, przyjaciół…

- Wiem, daleko – zaczęłam. – Jednak będziemy mogli się widywać. Ja was odwiedzę, wy do mnie przylecicie.

         I nagle coś mi się przypomniało.

- Mam tam przecież przyjaciółkę, Melissę. Nie będę sama.

- Wiem, że sobie poradzisz – powiedziała mama. – Tylko tak bardzo będzie nam cię brakować.

- Też będzie mi was brakować, nawet bardzo – przytuliłam się do niej.

*Następnego dnia*

         Zadzwoniłam do mojej przyjaciółki Melissy, aby poinformować ją o moich planach. Oczywiście cieszyła się i to bardzo. Miałam dać jej znać, jak już będę po rozmowie z… tym kimś.

- Mam teraz zadzwonić? – spytałam niepewnie rodziców i rodzeństwa.

- Tak! – cała czwórka głośno krzyknęła, a ja zaśmiałam się nerwowo.

         Denerwowałam się i to bardzo.

- Dobrze, to ja idę do swojego pokoju i tam zadzwonię – oznajmiłam, po czym poszłam tam gdzie zamierzałam.

         Wystukałam numer i przyłożyłam telefon do ucha. 

         Jeden sygnał.

         Drugi sygnał.

         Trzeci sygnał.

         Do trzech razy sztuka.

         Odebrał.

- Tak, słucham? – zapytał ktoś, jakiś mężczyzna. Mówił po hiszpańsku, całe szczęście, że znam ten język.

         Miał taki fajny zachrypnięty głos…

- Dzień dobry! – przywitałam się grzecznie. – Dzwonię w sprawię pracy – powiedziałam. – Nadal aktualne?

         Mam nadzieję, że nie wyczuł, jak bardzo się stresuję.

- Dzień dobry. Tak, jak najbardziej tak – odpowiedział. – Czyli mam rozumieć, że jest pani zainteresowana?

- Tak – odparłam.

- To świetnie. Kiedy moglibyśmy się spotkać, aby ustalić wszystkie szczegóły i inne? Oczywiście, najpierw musiała by pani spędzić dzień z moim dzieckiem, tak na próbę… Chyba wie pani jak to jest… Martwię się po prostu o syna i chcę, aby był pod dobrą opieką.

- Oczywiście, rozumiem. Hm, jutro mam samolot, więc może pojutrze? Chyba, że woli pan jutro.

- Nie, nie – szybko zaprzeczył. – Jak najbardziej może być. Wiem jak to jest po podróży. Czy wie pani gdzie jest taka kawiarnia… - zaczął mi opisywać gdzie się znajduje i takie tam.

         Nawet nie wiedziałam gdzie to mniej więcej jest.

- Przepraszam, że panu przerwę, ale kompletnie nie wiem gdzie znajduje się ta kawiarnia, jednak przyjaciółka, która mieszka w Barcelonie od kilku lat, zapewne będzie wiedziała, więc mnie zaprowadzi – powiedziałam. – O której?

- Może być na 11? – zapytał.

- Może być  - potwierdziłam.

- Dobrze, to w takim razie jesteśmy umówieni.

- Do widzenia – powiedziałam, mając łzy w oczach.

- Do zobaczenia – rozłączyłam się i wtedy rozpłakałam się na dobre.

         Dlaczego? Ze szczęścia. Obym dostała tę pracę.

         Zeszłam na dół, aby poinformować rodziców i rodzeństwo. Wszyscy się cieszyli, ale ja najbardziej. Oczywiście uczciliśmy to, że być może (na razie nic nie jest pewne) dostanę pracę. I to na dodatek w Barcelonie. Brat jak i siostra bardzo mi zazdrościli. Brat dlatego, bo FC Barcelona (wiadomo), a siostra, bo ten cały Neymar…

         Pojechaliśmy na ogromne zakupy, na których kupiłam bardzo dużo ciuchów, kosmetyków, butów  i innych rzeczy.

         Następnie udaliśmy się do restauracji, zjedliśmy wspólnie obiad, a potem pojechaliśmy na kręgle.

         Gdy przyjechaliśmy do domu, każdy był bardzo zmęczony. Więc od razu poszli spać. Oni poszli, a ja nie. Musiałam się jeszcze spakować. Cóż, trochę zajęło mi całe to pakowanie. Nigdy nie lubiłam tego robić.

         W końcu wszystko było już spakowane, więc i ja mogłam się położyć. Długo nie mogłam zasnąć, zapewne z emocji i wrażeń. Już jutro miałam lecieć samolotem do pięknej, słonecznej Hiszpanii…

---------------------------

I jak Wam się podoba ten pierwszy rozdział?

Stwierdziłam, że prologu nie będzie, bo tam bym Wam za dużo zdradziła xd 

Każdego, kto przeczytał ten rozdział, proszę o pozostawienie po sobie komentarza, abym wiedziała, że chociaż ktoś będzie czytał to opowiadanie :)

Bohaterowie

 Wypadałoby zapoznać Was z bohaterami tego opowiadania ;)

Neymar Jr - 22 lata, piłkarz (reprezentant Brazylii, gracz FC Barcelony). Mieszka w Barcelonie razem z synkiem, rodzicami, rodzeństwem oraz przyjaciółmi. Jest w związku z Bruną Marquezine.

Bruna Marquezine - aktorka i modelka. Jest w związku z Neymarem.

Vanessa - 20 lat, uwielbia sport, a szczególnie piłkę nożną. Jej ulubionym klubem jest FC Barcelona. Uwielbia wszystkich zawodników, oprócz Neymara. Dlaczego? Tego na razie się nie dowiecie. Pochodzi z Polski. Szuka pracy.

Rafaela - siostra Neymara, najlepsza przyjaciółka Bruny. Zajmuje się prowadzeniem bloga. Interesuje się modą, uwielbia chodzić na zakupy. Jest bardzo miłą, towarzyską osobą, choć czasem nieśmiałą. Bardzo kocha swojego brata i rodzinę.

Carolina - mama Daviego.

Davi Lucca - synek Neymara i Caroliny.

Inni:

- zespół FC Barcelony,

- rodzice Neymara,

- rodzice Vanessy,

- przyjaciele Neymara,

- przyjaciele Vanessy,

- i wielu innych

Hmm...

Cześć Wszystkim!

Cóż - wiem, wiem.

Przepraszam!

Jak widać - zmieniłam wygląd, więc trochę się zmieniło xd

Chciałabym Wam coś powiedzieć:

Leżałam sobie i myślałam nad opowiadaniem.

I ni stąd, ni zowąd do głowy wpadł mi pomysł na nowe opowiadanie!

Oczywiście o Neymarze.

Jednak... Wiem, wiem - znowu pewnie pomyślicie "Kolejna zmiana opowiadania?".

Otóż... Nie wiem. To wszystko zależy od Was!

Mam bardzo dużo pomysłów na to opowiadanie i mam taką wenę, że szok :D

Ale jak już wcześniej wspomniałam - to wszystko zależy od Was.

Chcecie nowe opowiadanie i prolog tego opowiadania dziś? A może nawet i 1 rozdział?

Napiszcie w komentarzu swoją opinię <3