Rozdział 1

         Ze złością i kompletnym zrezygnowaniem rzuciłam gazetę za siebie. Westchnęłam głośno i schowałam twarz w dłonie.

- Nigdy nie znajdę tej pracy! – krzyknęłam sama do siebie.

         Dlaczego? Nie wiem. Może z bezradności?          

         Byłam już bardzo zmęczona tym wszystkim. Już od kilku dni szukam pracy. A tu? Nic, co by przyciągnęło moją uwagę.

         Nagle otworzyły się drzwi i do mojego pokoju weszła mama.

- Coś się stało? – spytała z troską. – Aż na dole było cię słychać – powiedziała, usiadła obok mnie na łóżku i przytuliła.

- Od kilku dni szukam pracy – oznajmiłam, a moja rodzicielka spojrzała na mnie – i nie mogę nic znaleźć.

- Ależ nie musisz szukać pracy, przecież… - przerwałam jej.

- Mamo, ale ja chcę. Od kilku miesięcy nie wychodzę z domu… Pewnie się domyślasz, że to przez mojego byłego chłopaka. I właśnie kilka dni temu postanowiłam, że dość. Dosyć tego siedzenia w domu i myśleniu o nim. Poza tym, chcę zarabiać na własne utrzymanie, jestem już dorosła – uśmiechnęłam się.

         Mama westchnęła i odwzajemniła uśmiech.

- Cóż, masz rację. Jesteś już dorosła, a przecież niedawno byłaś jeszcze małą dziewczynką.

- Oj, mamo – zaśmiałam się.

- Oczywiście, pomogę ci razem z tatą. Jeśli chcesz, dzisiaj wieczorkiem przy kawie i dobrym ciachu, pomogę ci szukać pracy – powiedziała, a ja byłam bardzo szczęśliwa, że mama zaoferowała mi swoją pomoc. Pozostało mi tylko czekać do wieczora.

 ***

- I co? Znalazłaś coś? – spytała mama.

         Westchnęłam.

- Nie, jeszcze nic nie znalazłam – mruknęłam, popijając kawę.

         Moja mama uśmiechnęła się.

- A ja tak - oznajmiła.

         Nie mogłam w to uwierzyć!

- Naprawdę? – spytałam z niedowierzaniem w głosie.

- Tak – potwierdziła. – Jakiś facet poszukuje opiekunki do dziecka. Tylko, że to aż… W Barcelonie…

         W Barcelonie… Zawsze chciałam tam polecieć, zobaczyć jak tam jest. A teraz mam jakby okazję. I mogę tam przecież zamieszkać. Spełniłyby się moje najskrytsze marzenia, ale…

         Właśnie. Zawsze jest jakieś „ale”.

         Ale mam przecież tu rodzinę, przyjaciół…

- Wiem, daleko – zaczęłam. – Jednak będziemy mogli się widywać. Ja was odwiedzę, wy do mnie przylecicie.

         I nagle coś mi się przypomniało.

- Mam tam przecież przyjaciółkę, Melissę. Nie będę sama.

- Wiem, że sobie poradzisz – powiedziała mama. – Tylko tak bardzo będzie nam cię brakować.

- Też będzie mi was brakować, nawet bardzo – przytuliłam się do niej.

*Następnego dnia*

         Zadzwoniłam do mojej przyjaciółki Melissy, aby poinformować ją o moich planach. Oczywiście cieszyła się i to bardzo. Miałam dać jej znać, jak już będę po rozmowie z… tym kimś.

- Mam teraz zadzwonić? – spytałam niepewnie rodziców i rodzeństwa.

- Tak! – cała czwórka głośno krzyknęła, a ja zaśmiałam się nerwowo.

         Denerwowałam się i to bardzo.

- Dobrze, to ja idę do swojego pokoju i tam zadzwonię – oznajmiłam, po czym poszłam tam gdzie zamierzałam.

         Wystukałam numer i przyłożyłam telefon do ucha. 

         Jeden sygnał.

         Drugi sygnał.

         Trzeci sygnał.

         Do trzech razy sztuka.

         Odebrał.

- Tak, słucham? – zapytał ktoś, jakiś mężczyzna. Mówił po hiszpańsku, całe szczęście, że znam ten język.

         Miał taki fajny zachrypnięty głos…

- Dzień dobry! – przywitałam się grzecznie. – Dzwonię w sprawię pracy – powiedziałam. – Nadal aktualne?

         Mam nadzieję, że nie wyczuł, jak bardzo się stresuję.

- Dzień dobry. Tak, jak najbardziej tak – odpowiedział. – Czyli mam rozumieć, że jest pani zainteresowana?

- Tak – odparłam.

- To świetnie. Kiedy moglibyśmy się spotkać, aby ustalić wszystkie szczegóły i inne? Oczywiście, najpierw musiała by pani spędzić dzień z moim dzieckiem, tak na próbę… Chyba wie pani jak to jest… Martwię się po prostu o syna i chcę, aby był pod dobrą opieką.

- Oczywiście, rozumiem. Hm, jutro mam samolot, więc może pojutrze? Chyba, że woli pan jutro.

- Nie, nie – szybko zaprzeczył. – Jak najbardziej może być. Wiem jak to jest po podróży. Czy wie pani gdzie jest taka kawiarnia… - zaczął mi opisywać gdzie się znajduje i takie tam.

         Nawet nie wiedziałam gdzie to mniej więcej jest.

- Przepraszam, że panu przerwę, ale kompletnie nie wiem gdzie znajduje się ta kawiarnia, jednak przyjaciółka, która mieszka w Barcelonie od kilku lat, zapewne będzie wiedziała, więc mnie zaprowadzi – powiedziałam. – O której?

- Może być na 11? – zapytał.

- Może być  - potwierdziłam.

- Dobrze, to w takim razie jesteśmy umówieni.

- Do widzenia – powiedziałam, mając łzy w oczach.

- Do zobaczenia – rozłączyłam się i wtedy rozpłakałam się na dobre.

         Dlaczego? Ze szczęścia. Obym dostała tę pracę.

         Zeszłam na dół, aby poinformować rodziców i rodzeństwo. Wszyscy się cieszyli, ale ja najbardziej. Oczywiście uczciliśmy to, że być może (na razie nic nie jest pewne) dostanę pracę. I to na dodatek w Barcelonie. Brat jak i siostra bardzo mi zazdrościli. Brat dlatego, bo FC Barcelona (wiadomo), a siostra, bo ten cały Neymar…

         Pojechaliśmy na ogromne zakupy, na których kupiłam bardzo dużo ciuchów, kosmetyków, butów  i innych rzeczy.

         Następnie udaliśmy się do restauracji, zjedliśmy wspólnie obiad, a potem pojechaliśmy na kręgle.

         Gdy przyjechaliśmy do domu, każdy był bardzo zmęczony. Więc od razu poszli spać. Oni poszli, a ja nie. Musiałam się jeszcze spakować. Cóż, trochę zajęło mi całe to pakowanie. Nigdy nie lubiłam tego robić.

         W końcu wszystko było już spakowane, więc i ja mogłam się położyć. Długo nie mogłam zasnąć, zapewne z emocji i wrażeń. Już jutro miałam lecieć samolotem do pięknej, słonecznej Hiszpanii…

---------------------------

I jak Wam się podoba ten pierwszy rozdział?

Stwierdziłam, że prologu nie będzie, bo tam bym Wam za dużo zdradziła xd 

Każdego, kto przeczytał ten rozdział, proszę o pozostawienie po sobie komentarza, abym wiedziała, że chociaż ktoś będzie czytał to opowiadanie :)