Rozdział 38

          Neymar usiadł na miejsce Cami - dokładnie na przeciwko.
- Hej. - przywitał się i uśmiechnął się łobuzersko.
          Myślałam, że zemdleję.
- Cześć. - mruknęłam.
          Wyjęłam telefon z mojej małej torebeczki. Nagle poczułam, jak ktoś kładzie rękę na mojej ręce. Spojrzałam i okazało się, że to Neymar.
- Czy mogłabyś odłożyć telefon i ze mną porozmawiać? - zapytał.
- A czy ty mógłbyś zabrać rękę?
- Przepraszam. - powiedział i posłusznie zabrał rękę. - Mam ci dużo do wyjaśnienia... - powiedział.
- Wątpię. Widziałam wszystko dokładnie wtedy w parku.
- To nie tak jak myślisz. - zaczął, ale mu przerwałam.
- Chyba wiem, co widziałam. - mruknęłam.
- Nie bądź niemiła.
- A co ty myślałeś? Po tym co mi zrobiłeś?
- Właśnie dążę do tego, żeby ci to wszystko wytłumaczyć. Mogę? - kiwnęłam głową na "tak" - Dziękuję. Widzisz... To była moja była, która chciała żebym cię zostawił i żebym do niej wrócił. Zaczęliśmy się kłócić. Mówiłem jej, że i tak do niej nie wrócę, ale ona była głucha. To nie było tak, że to ja ją wtedy pocałowałem. Otóż nie. Widocznie wiedziała, że to ty jesteś moją dziewczyną, zobaczyła cię i mnie pocałowała, nie wiedziałem, że może posunąć się aż tak daleko. Natychmiast się od niej oderwałem i już miałem iść, ale wtedy usłyszałem twój głos, zobaczyłem cię, jak szłaś w moją stronę, zła, wkurzona, zraniona, smutna... Gdy powiedziałaś, że to już koniec, załamałem się. Nie mogłem w to uwierzyć. Dzwoniłem do ciebie, ale nie odbierałaś. Kilka razy przyjechałem pod twój dom, waliłem w te głupie drzwi, mając nadzieję, że je otworzysz. Chciałem z tobą porozmawiać, chciałem się z tobą w jakiś sposób skontaktować. Miałem nadzieję, że z tobą jeszcze porozmawiam. Postanowiłem, że pojadę do Tini, i tak też zrobiłem. Wpuściła mnie do środka. Oczywiście na mnie nakrzyczała, ale jej się nie dziwię, należało mi się. Wyjaśniłem jej wszystko. Gdy wszystko jej wyjaśniłem, powiedziała, że wyjechałaś. Że już ciebie nie ma tu w Brazylii. Wtedy się kompletnie załamałem. Moje serce rozpadło się na milion kawałków.Wyszedłem z domu Martiny i pojechałem pod twój dom. Był pusty, tak jak moje serce. Odechciało mi się żyć. Zamknąłem się w sobie. Dużo razy opuszczałem treningi. Miałem nadzieję, że to tylko głupi koszmar, że jak się obudzę to będziesz przy mnie. Jednak gdy budziłem się tak każdego dnia, ciebie nie było. Ciebie nie było! Przez te 4 lata, myślałem cały czas o tobie! Nie było chwili, gdybym o tobie nie myślał! Miałem dziewczyny, bo miałem, ale one były tylko po to, aby zapomnieć o tobie, ale cały czas o tobie myślałem. Mówiłem sobie w myślach, że pewnie masz już chłopaka, a nawet narzeczonego czy męża, że już mnie nie pamiętasz, że już nawet pewnie nie pamiętasz, że ze mną chodziłaś. Ja ciebie cały czas kocham. - w oczach miał łzy, a po chwili łzy spływały mu po policzku.
         Ja też miałam łzy w oczach. W końcu nie wytrzymałam i wybuchłam płaczem.
         Neymar wstał, myślałam, że pójdzie sobie, ale nie. Podszedł do mnie i mocno mnie przytulił. Obydwoje płakaliśmy. Tak bardzo mi go brakowało! Wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam. Po dłuższym czasie, oderwałam się od niego. Spojrzałam w te jego śliczne brązowe oczy, które miał czerwone od płaczu.
- Kocham cię. - powiedział.


-----------
A wstawię jeszcze rozdział 38, skoro już jest napisany :P
Proszę o komentarze <3 ;*
Rozdział 39 dodam jutro albo w czwartek ;)